Grad zidova

Kao glavni grad Iraka, Bagdad je doživeo na svom tlu mnogo ratovanja i bombardovanja nezamislivih razmera sa velikim brojem zrtava koje su imale za posledicu ogromne traume kod ljudi i veciti strah od smrti. Po izbijanju sektaškog nasilja, naselja su verski podeljena. Danas u celom Iraku živi manje od pola miliona hrišćana, što predstavlja pad za oko 50 odsto.

Prošlo je deset godina otkako su Sjedinjene Američke Drzave okupirale Irak. SAD je podigao zid desetine kilometara dug u cilju zastite svojih vojnika. Nakon povećanja sukoba između sunija, kao najveceg ogranka islamske vere, i šiija, drugog po velicini ogranka islama podignut je jos jedan zid koji je razdvajao te dve sukobljene strane. Danas, stanovnici Bagdada smatraju da je zid koji je SAD podigao njihov grad pretvorio u "zatvor na otvorenom". 

Godine nasilja su stvorile novu sliku grada, određenu plemenskom i religioznom pripadnošću. Sa skoro 6 miliona stanovnika, Bagdad je postao grad ograđenih enklava, kojima upravljaju jedinice Iračke vojske, službenici federalne policije, lokalna policija, privatna obezbeđenja i ostale grupe kao sto su sinovi Iraka, naoružani kalašnjikovima. Pešaci se krecu Ulicom Al Dzumhurija, gde neprobojni zidovi visine 3 i po metra štite pijace sa obe strane. Kupci se krecu duž zidova i povlace se između betonskih blokova da bi ušli na stočnu pijacu ili Šorjah bazar gde su se tokom godina sukoba među sektama desavali bombaški napadi.

Godine ratovanja dovele su do nestašica osnovnih potrepština stanovništva Bagdada, hronične nestašice vode, struje i goriva što izaziva proteste. U 6 sati ujutru žene u zapadnom Bagdadu vec uveliko se guraju za sledovanje petroleja. Stotine njih cekaju u redu; nakon celodnevnog cekanja mnogo ostaju praznih ruku. U užurbanom centru Bagdada, prestižnoj cetvrti Al Karadah, prodavci pripremaju lam bi adzin, jelo slicno pici. Ulicne bombe u ovom delu grada su stalna opasnost, ali ne odvraćaju kupce. Generatori pomazu da svetla gore tokom čestih iskljucenja struje u gradu.

Sa sveskama u rukama žene prolaze pored neprobojnih zidova oblepljenim političkim plakatima da bi stigle na bagdadski univerzitet. Vise od polovine od 70.000 studenata su žene. Škole su nakratko bile zatvorene 2006. godine, posle naglog porasta ubistava i kidnapovanja čija su meta bili univerzitetski 

profesori.

Pored svakodnevnog straha od napada ovi ljudi su ipak pronašli način da sačuvaju istinski duh i veru. Tik pored ulice Abu Nuvas, u blizini reke Tigar, gde su snajperski napadi nekada bili stalni sada može da se cuje smeh dece koja se igraju. U ulici Haifa, gde su od 2006. do 2008. godine besnele sektaške borbe sada se čuje iračka pop muzika sa kasetofona.

“Čoveče, Bagdad je ogromni logor. Amerika nije donela demokratiju. Donela je zidove.”  – Jusif el Timimi

Isidora Popović, Iva Mirković